اختلال بیش‌فعالی همراه با نقص توجه یکی از شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی در کودکان است که به اختصار ADHD نامیده می‌شود.این اختلال پدیده‌ای نیست که صرفا در سال‌های اخیر ظهور کرده باشد، بلکه دارای تاریخچه‌ای نسبتا طولانی است.در طول زمان، متخصصان این اختلال را با نام‌های میل انفجاری، بازداری اراده و ناتوانی از مهار اخلاقی، فزون‌جنبشی، اختلال نارسایی توجه و اختلال نارسایی توجه با فزون‌کنشی یا بدون آن خوانده‌اند.

شیوع بیش فعالی
از هر 100 کودک 5 کودک می‌توانند مبتلا به ADHD باشند. پسران 3 برابر بیش از دختران در معرض ابتلا قرار دارند. اغلب این مشکلات قبل از 7 سالگی آغاز می‌شوند و ممکن است والدین تا وقتی که فرزندشان بزرگتر نشده متوجه مشکل او نگردند.

علایم ADHD
- مشکل در توجه و تمركز كه در افت تحصيلي كودك نقش مهمي دارد.
- فعالیت بیش از اندازه (بیش‌فعالی)كه منجر به تنبيه شدن و انزواي اجتماعي كودك مي شود.
- انجام عمل قبل از فکر کردن به آن (حرکات تکانشی)كه باعث آسيب ديدن بيمار و اطرافيان  مي شود.

والدين بايد متوجه باشند كه اعمال و رفتار كودك در كنترل خودش نيست و در اثر بيماري مي باشد و بسيار مهم است كه در صورت شك به اين اختلال يك فرد متخصص اين بيماري را از شيطنت مربوط به اين سن تشخيص دهد و درمان مناسب را آغاز كند تا از ايجاد عواقب شديد و آسيب رسان جلوگيري شود.

درمان
روش درمان این بیماری می تواند درمان دارویی يا روان درمانی به تنهایی و یا ترکیبی اين دو روش باشد. درمان دارویی ADHD براساس داروهای محرک عصبی و غیر محرک استوار است.
درمان‌های غیردارویی این بیماری عبارتند از رفتار درمانی، گفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارتهای اجتماعی ، آموزش مدیریت والدین و نوروفیدبک است.