رییس بیمارستان آتیه تهران در گفت وگو با شفقنا

رییس بیمارستان آتیه در تهران، با تاکید بر اینکه امروزه ایران در زمینه های گوناگون علم پزشکی، نظیر تجهیزات و دانش پزشکی، فاصله ای با سایر کشورهای پیشرفته دنیا ندارد، از اخلاق پزشکی و روابط جامعه پزشکی در درون و بیرون خودش که سایر پزشکان و بیماران را شامل می شود، به عنوان مهم ترین و جدی ترین مشکلات موجود در عرصه پزشکی یاد می کند و می گوید: متاسفانه در حوزه اخلاق با تمام داعیه ای که با خود یدک می کشیم، هنوز با استانداردهای جهانی، فاصله چشم گیری داریم. دکتر خلیل علیزاده، رییس بیمارستان آتیه از متخصصان بنام علم پزشکی و ارتوپدی است و فعالیت های بسیاری در عرصه پزشکی از دوران پیش از انقلاب تا به امروز داشته است. خبرنگار شفقنا در گفت و گو با دکتر خلیل علیزاده درباره وضعیت بهداشت و درمان و سلامت عمومی در جوامع اسلامی و مسیر علم پزشکی در ایران به گفت و گو پرداخته است.
دکتر علیزاده در گفت وگو با شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)، صحبت در مورد وضعیت بهداشت و درمان همه جوامع اسلامی را نیازمند یک بازنگری کلی و نگاه وسیع می داند و با بیان اینکه کشورهای اطراف ایران، نظیر کشورهای حاشیه جنوب خلیج فارس از نظر بهداشتی وضع کاملاً مطلوبی دارند و به لحاظ درمانی نیز پیشرفت مناسبی داشته اند، سطح بیمارستان ها و مراکز درمانی آن ها را نیز استاندارد و با کیفیت می داند.
او به تفکیک درمورد وضعیت بهداشت جوامع اسلامی می گوید: عربستان سعودی تا آنجا که من خبر دارم سطح خوبی دارد و از مقالات پزشکی مطلوبی بهره می برد. ترکیه نیز در این سال ها پیشرفت چشم گیری داشته است و بسیاری از کنفرانس های پزشکی در این کشور برگزار می شود اما در آن روی سکه به نظر نمی رسد کشورهایی چون پاکستان و افغانستان دارای وضعیت مناسبی باشند. کشورهای اسلامی که از شوروی جدا شده اند نیز هنوز سطح خوبی ندارند و در واقع پزشکی آنها، ارثی از دوران کمونیستی است، از همین رو، سطح آن از سطح بین المللی فاصله دارد. هر چند که آنها هم در تجهیزات و پیشرفته شدن در حال برداشتن گام های بلندی هستند. البته در عین این که سعی می کنند به لحاظ تجهیزات خود را به استانداردهای بین المللی نزدیک کنند اما از نظر سطح دانش و علوم پزشکی هنوز فقیر هستند و همچنان راه زیادی در پیش دارند.
علیزاده درمورد کیفیت پزشکی ایران نیز اظهار می کند: ایران در دهه پنجاه سطح پزشکی بسیار مطلوبی داشت. به گونه ای که حتی برخی از دانشجویان پزشکی آمریکا که می خواستند متخصص شوند، دوره های چند ماهه ای را در بیمارستان های تهران می گذراندند و این نکته برای آن ها قابل قبول بود. جز این در رشته ارتوپدی خبر دارم که پیش از انقلاب در بیمارستان شفاء یحیاییان، اساتید بنام و مشهوری چون "پروفسور سارتر" که کانادایی است و همه جهان او را می شناسند و همچنین اساتید دیگری از کشورهای اروپایی و آمریکایی، کار می کردند و آموزش پزشکی هم می دادند. بر این اساس ما در علم و تجهیزات پزشکی اختلاف سطحی با جهان نداشتیم.
رییس بیمارستان آتیه در این باره ادامه می دهد: بعد از جنگ و تحریم هایی که در دوران جنگ پیش آمد به مدت نزدیک به 10 سال، ما عقب ماندگی خیلی واضح و مشخصی در علم پزشکی پیدا کردیم. به ویژه از حیث وسایل، امکانات، دارو و تجهیزات، به گونه ای که در دورانی از جنگ برخی از داروهای بسیار ضروری نظیر آنتی بیوتیک ها را اصلاً نداشتیم یا مثلاً زمانی در ایران وسایل ثابت کردن استخوان در دسترس بود و ما کمبودی از هیچ نظر نداشتیم اما وقتی که وارد جنگ شدیم و به ویژه اواخر آن، دیگر تقریباً هیچ وسیله ای نبود و باید با وسایل بسیار ابتدایی بر روی شکستگی ها کار می کردیم.
علیزاده درمورد وضعیتی که برای عرصه پزشکی ایران پس از اتمام جنگ به وجود آمد، می گوید: وقتی جنگ به اتمام رسید و ایران رفته رفته وارد دورانی شد که سازندگی لقب گرفت، چند اتفاق مهم افتاد؛ از جمله این که کنفرانس های علمی که در طول این سال ها به کل تعطیل شده بودند به تدریج، باز از نو آغاز شدند و من خودم یکی از این کنفرانس ها را با حضور اساتید خارجی برگزار کردم که اتفاقا حضور پزشکان و اساتید خارجی در آن دوره عجیب و غریب می نمایاند و خوشبختانه این اتفاق نه تنها در رشته ارتوپدی که در تمامی رشته ها افتاد. ادامه این کنفرانس ها کم کم منجر به جبران آن عقب ماندگی ها و به روز کردن علوم و تجهیزات پزشکی شد. در ادامه، آمدن کتب و مجلات اندک اندک تصحیح شد. چون در دوران پیش از آن، اخذ کتب و مجلات پزشکی پروسه طولانی را طی می کرد  اما به هر حال این جریان هم با آمدن نمایندگی های گوناگون کتب و برگزاری نمایشگاه های کتاب کم کم اصلاح شد.
او، رفتن پزشکان ایرانی به خارج از کشور برای ادامه تحصیل را، یکی دیگر از عواملی می خواند که در روند رو به رشد عرصه پزشکی ایران، تاثیر بسزایی داشت و در این باره می افزاید: یک اتفاق خوب دیگر، این بود که پزشکان ما یکی پس از دیگری برای گذراندن دوره های کوتاه و بلند مدت به خارج از ایران رفتند. در ابتدای آمد و شد پزشکان به خارج از کشور با دیدن تجهیزات و سطح علوم پزشکی آنها، خیلی متعجب می شدیم چرا که با آن ها فاصله چشم گیری داشتیم، اما به تدریج و با گذشت زمان این اختلاف کم و کم تر شد.
رییس بیمارستان آتیه با اشاره به اینکه، در آن دوران، اعزام بیماران به خارج از ایران برای ادامه درمان امری متداول بود به شکلی که اصلاً در وزارت بهداشت، تشکیلاتی به اسم شورای عالی پزشکی برای این کار وجود داشت، می گوید: اما در ادامه، اعزام بیمار به خارج از کشور نیز به تدریج کم شد تا جایی که امروزه در ایران به لحاظ پزشکی، در هر شاخه آن، می توانم به جرأت بگویم که تفاوت و فاصله ای با جهان نداریم. البته منظورم از جهان، پیشرفته ترین نقاط جهان نظیر آمریکا و اروپاست نه سایر کشورهایی که در عرصه پزشکی چندان حرفی برای گفتن ندارند. در واقع چه به لحاظ تجهیزات، چه به لحاظ علم پزشکی و چه به لحاظ مهارت های پزشکان، ایران فاصله ای با پیشرفته ترین نقاط دنیا در عرصه پزشکی ندارد.
علیزاده، کمبودهای امروز عرصه پزشکی در ایران را بیشتر مختص فضاهای فیزیکی بیمارستان های دولتی می داند، چرا که نوعاً فرسوده و تا اندازه ای غیر استاندارد هستند و در این باره ادامه می دهد: مثلاً اگر خدایی ناکرده زلزله ای در تهران اتفاق افتد، معلوم نیست بیمارستان دولتی بتواند سرپا بماند، در واقع تمامی آن ها در برابر زلزله غیر مقاوم هستند. البته در برخی موارد هم خوب کار شده است به عنوان نمونه بیمارستان هاشمی نژاد اگر چه دولتی است اما بیمارستان بسیار خوب و استانداردی محسوب می شود اما، همه جا این طور نیست و متاسفانه بیمارستان های فرسوده و غیر استاندارد هم که حتی در تهران وجود دارند و آموزشی هم هستند کم نیستند. این مشکل، تنها مختص ما نیست، بلکه در لندن هم چنین بیمارستان های غیر استانداردی وجود دارد. به هر حال جایی که امکانات دولتی مصرف می شود و سازمان ها دولتی هستند، وجود این دست مسایل، دور از انتظار نیست که البته با هزینه کردن بودجه های هنگفت حل شدنی هستند.
رییس بیمارستان آتیه، از دو موضوع اخلاق پزشکی و روابط جامعه پزشکی در درون و بیرون خودش که سایر پزشکان و بیماران را شامل می شود، به عنوان مهم ترین و جدی ترین مشکلات عرصه پزشکی در ایران یاد می کند و با تاکید بر این که هنوز در زمینه یاد شده با استانداردهای جهانی فاصله نسبتا زیادی داریم، دردناک بودن مشکل یاد شده را در این می داند که ما داعیه دار حوزه اخلاق هستیم و می افزاید: شاید در زمینه تکنولوژی ادعای چندانی نتوانیم کنیم اما در زمینه های اخلاقی به هر حال معلم اخلاقیم و در حال درس دادن و موعظه کردن جهان هستیم حالا کشوری که چنان داعیه ای دارد، نباید در زمینه اخلاق ضعف داشته باشد، که دارد.
علیزاده با بیان اینکه به نظر می آید این مهم، دغدغه اولیه کسی نیست، می گوید: طبیعی است کسانی که از بیرون می آیند، بپرسند چرا پزشک به چشم بیمار خود نگاه نمی کند. آن هم در حالی که اصلاً دستور این است و پزشک باید به چشمان بیمار خود نگاه کند تا بدین شکل، بیمار احساس کند که به او توجه می شود. و یا در سایر کشورها می بینیم، هر توضیحی که بیمار می خواهد به او داده می شود اما در ایران، بیمار اندکی توضیح بیشتر که می خواهد، امکان دارد با تندی پزشک یا برخورد نادرست او روبه رو شود. البته این نکات خیلی دم دستی و ساده ای بود که گفتم و موارد دیگری هم هست که شاید صلاح نباشد به آنها اشاره کنم.
او به عنوان نمونه در این باره می گوید: من یکی از کارشناسان پزشکی قانونی و مامور رسیدگی به شکایات مطرح شده هستم. باید بگویم تقریباً هیچ پرونده ای نیست که علیه یک پزشکی مطرح شود و شروع کننده آن پرونده، یک پزشک دیگری نباشد. مثلاً اگر بیماری نزد من نوعی می آید و می گوید پیش فلان پزشک جراحی کردم، من پی نقطه ضعفی می گردم تا آن بیمار را تحریک کنم که چرا نمی روی از آن پزشک معالجت شکایت کنی و از همین روست که یک جمله معروفی در جامعه پزشکی ایران وجود دارد که می گوید: "پشت هر پرونده ای که علیه یک پزشک مطرح می شود، یک روپوش سفید ایستاده است."
علیزاده ادامه می دهد: مساله دیگر آنجاست که متاسفانه رابطه تیمی و انجام کارگروهی در بین پزشکان چندان خوشایند و مطلوب نیست و در واقع به یکدیگر به عنوان اعضای یک تیم نگاه نمی کنند و این که ما همه باید با یکدیگر کاری را به سرانجام برسانیم. روابط گسسته است و گاهی همکاران ما رابطه مناسبی با پرسنل بخش برقرار نمی کنند و در کل، از بالا به پایین نگاه می شود، در حالی که بسیاری از مواقع ممکن است نکات ریزی از چشم پزشک پنهان بماند اما پرستار به آن توجه کند و نهایتاً مسیر تشخیص و درمان را تغییر دهد بنابراین، پزشک و پرستار باید به شکل یک تیم به یکدیگر نگاه کنند.
رییس بیمارستان آتیه ادامه می دهد: بسیاری از پرستاران شکایت دارند از این که گاهی اوقات وقتی ما به برخی از پزشکان زنگ می زنیم و در مورد بیمار صحبت می کنیم با ما برخورد می کنند که چرا به ما زنگ زدی در حالی که یک مساله ای برای بیمار اتفاق افتاده و در نظر پرستار مهم آمده است، بنابراین تشخیص داده که باید با پزشک مربوطه تماس بگیرد، خب این اشکالی ندارد و موضوع پیچیده ای هم نیست اما متاسفانه این دست مشکلات وجود دارد.
علیزاده در پاسخ به پرسشی مبنی بر این که چگونه می توان در این باره واکاوی کرد و به چرایی این ضعف ها در جامعه پزشکی رسید؟ می گوید: فکر می کنم باید یک تئوری درست کنیم و در راستای عملی کردن آن، کار پژوهشی نیز انجام دهیم. اما در کل، جامعه ایران، همگرایی را تشویق نمی کند. به عنوان نمونه، اگر من پزشک بخواهم یک "NGO" ثبت کنم برای این که گروهی تشکیل دهم تا داوطلبانه زباله های داخل شهرا را جمع کنند، شما فکر می کنید به من اجازه می دهند؟ خیلی بعید است که اجازه دهند. یعنی فکرهای دیگری در سر می پرورانند و در نتیجه همگرایی حتی برای انجام کارهای بسیار ساده اما خوب و مفید هم شکل نمی گیرد. یک نمونه این که، ما مدت ها دنبال این بودیم که "NGO" با نام خانه پزشک ایران ثبت کنیم اما در ادامه به این رسیدیم که اصلاً اجازه ثبت کلمه خانه داده نمی شود، چون که در آن خانه می خواهیم در مورد معضلات و مشکلات جامعه پزشکی صحبت کنیم. در صورتی که به هر حال یک جایی باید باشد تا بتوانیم به بررسی چنین اموراتی بپردازیم و سعی کنیم با برگزاری جلسات بحث و گفت وگو، کارگاه های آموزشی، داشتن مجلات، ایجاد وب سایت و کارهایی از این دست، معضلات و مشکلات پیش آمده را اصلاح کنیم. طبیعی است این مهم نیازمند یک سازماندهی است که متاسفانه  اجازه این سازماندهی داده نمی شود.
این متخصص ارتوپد ادامه می دهد: یک خانه پرستار ایران وجود دارد که من از آن ها پرسیدم شما چه زمانی این کار را انجام دادید، گفتند سال 78-77 در آن زمان که مجوز چنین کارهایی صادر می شد اما بعد از آن، دیگر در چنین کارهایی چند قفله شده است. یا اگر بخواهیم مجله ای منتشر کنیم، دست کم دو سال زمان می برد. بعد از آن هم واکاوی بسیار شدید و ریزبینانه ای در نوع و شکل عملکرد ما صورت می گیرد و سر آخر اگر یک مرتبه در فعالیت مجازی شرکت کرده باشیم که یک نفری هم از این موضوع رضایت نداشته باشد، دیگر صاحب آن نشریه نخواهیم بود. ما یک نشریه علمی داشتیم به دلیل این که برای اعطای مجوز علمی – پژوهشی آن دیر اقدام شد چند فصلی نتوانستیم آن نشریه را به چاپ برسانیم و در ادامه مجوز آن لغو شد، بعد که برای پیگیری کار رفتیم، دیدیم که دست کم دو سال طول می کشد تا یک مجله صرفاً ارتوپدی مجوز نشر پیدا کند.
علیزاده با تاکید بر این که برای اصلاح یک ناهنجاری، ابزاری لازم است، اظهار می کند: اگر نتوانیم به این ابزار دست پیدا کنیم، این ناهنجاری نه تنها اصلاح نمی شود، بلکه مدام بیشتر هم می شود. به عنوان نمونه، همین موضوع فساد اداری، چرا با توجه به این که حتی مجرم را اعدام می کنیم باز مشکل اصلاح نمی شود؟ برای این که اجازه به وجود آمدن ابزار اصلاح را نداده ایم و طبیعی است، مادامی که اجازه اصلاح و شکل گرفتن ابزار آن صادر نشود این مشکل همواره وجود خواهد داشت. فکر می کنیم اگر فقط روی آنتن تلویزیون برویم و بگوییم فساد بد است، قاچاق مواد مخدر و استفاده از آن خانمان سوز است، دیگر همه چیز حل می شود در حالی که این چنین نیست، گرچه جزیی از راه حل هست اما همه آن نیست.
او، عمده ترین و مهم ترین راه حل را وجود "NGO"ها و سازمان های مستقل و غیر وابسته به دولت می داند و با بیان اینکه، طبیعی است در کشوری با جمعیت 70 میلیون، عده ای به فعالیت هایی در زمینه های مبارزه با هرگونه فساد یا حل هرگونه مشکلی علاقه مند باشند، می گوید: بنابراین خود این افراد با توجه به انگیزه ای که دارند و حتی سرمایه ای هم از دولت نمی خواهند، می توانند فعالیت های خود را پیگیری و در راستای حل مشکلات مثبت عمل کنند.
علیزاده، وجود مطبوعات و رسانه های آزاد را، دیگر راه حل زدودن مشکلات عنوان می کند و می افزاید: در کشوری مثل پاکستان، پرویز مشرف کودتا کرد اما از زمانی که بر مسند حکومت نشست تا وقتی که رفت، 150 رادیو- تلویزیون خصوصی در پاکستان به وجود آمد. در افغانستان هم ده ها رادیو- تلویزیون خصوصی وجود دارد، در عراق نیز همچنین. اما رادیو – تلویزیون در ایران، دولتی است و طبیعتا یک سلیقه یا یک نوع نگاه در برنامه سازی ها حاکم است.
علیزاده درمورد رسانه ها ادامه می دهد: البته گاهی خود رسانه و مطبوعات هم می توانند عامل فساد باشند کما این که در انگلیس این اتفاق افتاد. یعنی وقتی رسانه ها خیلی قوی شوند، سیاست مداران برای این که بتوانند به اهدافشان برسند، باید ابزارهای گوناگون را کنترل کنند که یکی از آنها مطبوعات است بنابراین سعی می کنند مطبوعات را بخرند و با افکار و اندیشه های خودشان همراه کنند که این اتفاق در قصه شنودی که از مردم کرده بودند رخ داد و هنوز هم ادامه دارد. این اتفاق از سر قدرت گرفتن بسیار مطبوعات نشأت می گیرد، بدین شکل که مطبوعات آنقدر قدرت می گیرند تا این که خودشان نیز، جزیی از سناریوی فساد می شوند. اما با همه اینها رسانه های مستقل یکی از ابزارهای اصلاح هستند و باید وجود داشته باشند.
او وجود سازمان های خصوصی، تشکل ها و گردهمایی ها را نیز در کنار مطبوعات و رسانه ها از دیگر ابزارهای اصلاح می داند و تاکید می کند: جملگی اینها باید به وجود آیند تا بعد از آن بتوانیم با فساد مبارزه کنیم. حال هیچ کدام از آنها نیست، آن گاه می پرسیم چرا فساد به وجود می آید. تا مرداب خشکانده نشود، پشه مالاریا کار خود را ادامه می دهد، حالا صد هزار تا پشه هم که بکشیم، چون این مرداب هست باز هم پشه به وجود می آید. بنابراین، آن مرداب است که باید از بین برود برای از بین بردن مرداب هم ابزار آن روشن است که در مورد آن صحبت کردیم.
رییس بیمارستان آتیه، کم و بیش، قصه غصه جامعه پزشکی را نیز در زمینه همین کمبودها می داند و می گوید: به عنوان نمونه، یک سازمانی داریم با نام سازمان نظام پزشکی. این سازمان، در واقع یک سازمان نیمه دولتی است چون به رییس کل آن، رییس جمهور حکم می دهد و بودجه هم از دولت می گیرد، بنابراین مستقل نیست. از طرف دیگر این سازمان یک وظیفه ای دارد و آن رسیدگی به وضعیت صلاحیت پزشکان است و اصلاً وظیفه و کار اصلی آن همین است که آیا به پزشکی شماره نظام پزشکی و فعالیت کار بدهد یا خیر و در ادامه دائماً به بررسی وضعیت پزشکان و نوع عملکرد آنها بپردازد و اگر هم کسی از پزشکی شکایت کرد به بررسی صلاحیت آن پزشک بپردازد که همین، کار بسیار مهمی است. اما انجام امور صنفی، رسیدگی به مسایل اخلاقی پزشکی و ارتباطات، کار "NGO" هاست که اگر اجازه فعالیت به آنها  ندهیم، هیچ گاه موارد یاد شده، اصلاح نمی شوند. آن وقت مدام شکایت می کنیم که چرا در برخی از شهرستان ها، پزشکان ارتباط مالی غیر مجاز با بیمار برقرار می کنند. خب این رفتار عوامل گوناگونی دارد که یکی از آن عوامل این است که آن چشم ها بسته شده است و آن ابزار لازم برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی وجود ندارد.
علیزاده در پاسخ به این پرسش که به لحاظ استانداردهای آموزش عمومی سلامت، وضعیت ایران چگونه است، اظهار می کند: در مورد بیماری های واگیردار، سلامت مادر و کودک و همچنین تنظیم خانواده، ایران، پیشرفت مطلوبی داشته و از استانداردهای لازم برخوردار است. ما در ایران، شبکه ای با نام بهداشت درمانی داریم که پیش از انقلاب تأسیس شد و بعد از انقلاب توسعه بسیاری پیدا کرد. واحدهای آن نیز خانه بهداشت، مراکز بهداشت درمانی روستایی و همینطور پایگاه های درمانی دیگر است که خوشبختانه، سازماندهی بسیار خوبی هم دارد و ضمن اینکه به نسبت، فعالیت خود را به شکل مناسبی انجام می دهد، نقش بسزایی هم در سلامت و بهداشت عمومی دارد اما متاسفانه از نظر بهداشت عمومی همگانی با توجه به آنچه که به چشم می بینیم قوی نیستیم. یعنی آنچه که به عنوان نمونه در مورد دفع زباله، دفع فاضلاب یا امثال اینها، مردم باید از نظر بهداشتی رعایت کنند، هنوز ضعف بسیاری وجود دارد. به لحاظ فردی نیز بسیار مهم و موثر است که خود افراد جامعه به رعایت نکات بهداشتی بپردازند. البته این مهم نیز، نیاز به آموزش دارد. باز در این جا هم "NGO" ها می توانند با انجام کارهای آموزشی کمک حال باشند. ضمن اینکه با این کار، تا حدودی از بار دولت هم سبک تر می شود.
این پزشک متخصص ارتوپد در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه در زمینه همکاری های بین المللی، وضعیت جامعه پزشکی ایران چگونه است؟ با اشاره به جمله ای از بزرگمهر که می گوید "همه چیز را همگان دانند و همگان هرگز از مادر نزادند"، می افزاید: بنابراین هیچ کشوری نمی تواند بگوید که من همه چیز را می دانم و همه ابزار آلات را در دست دارم. پیشرفت در دنیا در گرو تبادل هاست. دانش و مهارت ها باید مبادله شوند که خوشبختانه در این زمینه، سخاوت بسیار پسندیده ای در جهان وجود دارد. تقریباً در بسیاری از کشورها در رشته پزشکی، بدون هیچ چشم داشتی، وقتی به دستاوردی می رسند، از طریق آموزش در اختیار دیگران قرار می دهند. چرا که یک کار انسانی است و خوشبختانه در این زمینه، چندان مشکلی وجود ندارد.
علیزاده درمورد مشکلات احتمالی موجود در این حوزه می گوید: مشکل ما این است که خود کشورهای اسلامی در زمینه پزشکی چندان حرفی برای گفتن ندارند و از سوی دیگر تا حدودی این تعصبات قومی نیز به صورت دیواری میان آنها شکل گرفته است. مثلاً آنها که عرب هستند، تحقیقات و دستاوردهای علمی خودشان را به آن قومیت و سرزمین جغرافیایی خودشان ارتباط می دهند آن هم در حالی که قومیت نه باید وسیله ای برای جدا کردن آدم ها از یکدیگر باشد و نه حتی مایه افتخار و ننگ برای اهالی آن قوم، چرا که برای داشتن این شناسه زحمتی کشیده نشده است اما متأسفانه بشر، بسیار کودکانه، به خاطر چیزی که اساساً در داشتن آن هیچ نقشی نداشته است، صدها نفر آدم را به خاک و خون می کشد. این تکیه کردن بر سرزمین به نوعی فاصله ای بین اقوام گوناگون انداخته است. به هر حال برگزاری نشست ها، ارتباطات را بیشتر و بیشتر می کند اما متأسفانه هنوز تا حدودی جوامع اسلامی در برقراری ارتباط با یکدیگر مشکل دارند.
رییس بیمارستان آتیه درمورد اینکه هنگام بروز بحران هایی چون زلزله عملکرد پزشکی مان چگونه است، اظهار می کند: آن صحنه هایی که ما از تلویزیون در مواقع بروز زلزله در ایران می بینیم در برابر و قیاس با کشوری چون ترکیه واقعاً اسباب تأسف است. به عنوان نمونه در ترکیه از برانکاردهای عالی و استاندارد استفاده می شد، تمامی مجروحان گردن بند دارند و در کل عملکردشان برابر با اصول علمی است اما ما در ایران می بینیم که همچنان لای پتو و ملحفه مجروح را این سو و آن سو می برند. به هر حال گرچه بهتر شده ایم اما باز دیر هنگام عمل می کنیم چرا که ساعات اولیه بروز حادثه درحفظ سلامت مجروحان بسیار تعیین کننده است.
او در پایان درمورد اثرات تحریم بر مسایل پزشکی، بیان می کند: متأسفانه تحریم ها بر مسایل پزشکی تأثیرات منفی بسیاری داشته اند. به عنوان نمونه از زمانی که انجام امور و روابط مالی با مشکلاتی مواجه شده است از سویی تجهیزات پزشکی و دارو بسیار گران شده است و از سوی دیگر، دسترسی به آن ها نامطمئن و گاهی نیز ناممکن، که این مشکل، بسیارنگران کننده است. برخی از کارهای پزشکی را امروزه به سختی می توان انجام داد تا آن جا که فردا شاید اصلاً نتوانیم انجام دهیم. به هر حال به همراه تحریم ها، مشکلاتی نیز در راستای ارائه خدمات به وجود آمده است.
انتهای پیام

http://www.shafaqna.com/persian/component/k2/item/21906